میلاد اسلامی‌زاد

الان ساعت ۱۳:۰۴ دقیقه‌ی بعد از ظهر است و دو روز از زمانی که به نیما قول دادم تا لینک این مطلب را برایش بفرستم گذشته. چندتایی کار عقب‌مانده‌ی دیگر هم دارم که راستش را بخواهید، نسبت به نوشتن چیزکی درباره‌ی وبلاگ‌ و وبلاگ‌نویسی مهمتر است. اما، مثل همیشه، مغز و دلم خیلی به اولویت‌های تعیین شده‌ی «منطقی» تن نمی‌دهند و این می‌شود که وسط یک روزِ کاری نسبتا شلوغ، کُنجی پیدا کردم تا هم به وعده‌ام با تاخیر وفا کنم و هم، کاری بکنم که بیشتر از باقی دوستش دارم: نوشتن

یکی از تفریحات احمقانه‌ی من در این ماه‌های گرم و تلخ سال اینه که هرروز چک کنم ببینم درجه حرارت ماشین از روز قبل عدد بزرگتری رو نشون میده یا نه، و اگر عدد از دیروز کوچک‌تر شد، این اتفاق رو به مثاله خوش‌یمنی اون رو قلمداد کنم! هرچند به زعم من از دو هفته پیش تابستون (به معنای کانسپت و نه فصل)‌ شروع شده، اما رسما از پس‌فردا حلول این فصل نامهربان رو خواهیم داشت. من از تابستون متنفرم، چون برام تداعی‌گرد له‌له زدن و بوی بده! امسال هم به نظرم وضع قراره بدتر باشه و از اون‌جایی که بخشی از لطمات و صدمات این فصل به سایر افراد جامعه هم مربوطه، به نظرم رسید که این چند خط رو افاضه کنم. باشد که از بار فشار این فصل بکاهیم، انشالله.

چند روز پیش یکی روی لینکدینش با ادبیاتی عجیب، نظر و تجربه‌ی خودش رو درباره‌ی عادات بد دهه هفتادی‌ها در کار نوشت که مشخصا، واکنش‌هایی با ادبیاتی عجیب‌تر دریافت کرد. به نظرم علت اینکه اون پست دیده و ترند شد، مضمونش نبود و بیشتر به واسطه‌ی لحن از بالا به پایین و بی‌منطقش ایجاد شد. حتی من هم که به واسطه‌ی سال تولدم مخاطب اون مطلب نبودم، کمی منزجر شدم.